Shut the fuck up and let me go.

Gabriel Moore

Przyszedł na świat ósmego maja tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku, jako pierwszy i jedyny syn państwa Moore. John był właścicielem sieci hoteli na terenie całego stanu California, Mary natomiast pisała felietony do gazety. Rodzina idealna wręcz, kochająca się niesamowicie. Postanowili mieć tylko jedno dziecko, z kilkoma byłby kłopot. W końcu Johna całymi dniami nie było w domu a Mary wciąż siedziała przed ekranem komputera, pisząc co się da i gdzie się da. Chciała być sławna nie przez męża, a przez talent. No cóż, było ją stać, mogła robić co jej się żywnie podobało.

Nie zauważyli nawet, że rozpieszczali swoje dziecko coraz bardziej i bardziej, krzywdząc je jednocześnie. Jego potrzeby były priorytetowe, płaczem i krzykiem potrafił wymusić wszystko. Zawsze był stawiany na pierwszym miejscu, musiał być pierwszy, dostawać wszystko co najlepsze. W szkole uczył się idealnie, chodził na wszystkie zajęcia dodatkowe. Ale po pewnym czasie mu się to znudziło, uczył się tylko po to, żeby nadal dostawać od rodziców co chce. Bo w końcu i tak ich nie obchodzi, co się z nim stanie, ważne żeby wstydu nie przynosił. Tak było z większością jego kolegów, którzy grali wzorowych uczniów, a po godzinach robili całkiem inne rzeczy niż uczenie się. Gabriel zrobił się wręcz identyczny, był na „nie” praktycznie cały czas. Bo z czasem bycie grzecznym chłopczykiem staje się irytujące i nudne. Piekielnie nudne. 

Kiedy Gabriel osiągnął wiek lat szesnastu, ojciec zaczął przygotowywać go na to, że kiedyś przejmie po nim cały interes, ale ten miał inne plany. Chciał był niezależny, jeździć po całych Stanach i zarabiać na życie muzyką. Oczywiście, że jego rodzicom się to nie podobało. Bo jak to tak: ich jedyny syn chce być gitarzystą w jakiejś durnej kapeli? Przecież na bank zacznie pić, ćpać czy co tam robią te wszystkie gwiazdy. A ich syn jest urodzony do tego, by osiągnąć sukces, być najlepszym. Godnie reprezentować nazwisko Moore. A nie jeździć po jakichś dziurach i wciągać kokę po kątach.

Sądząc, że wpływ na to mają jego koledzy, równie rozpieszczeni co on, niedługo potem przeprowadzili się do Nowego Jorku, oddalonego o prawie trzy tysiące mil od Los Angeles. Zamieszkali na Manhattanie, Gabriel zaczął uczęszczać do szkoły Św. Judy. I niby wszystko się uspokoiło. Niby. Bo Gabriel zrobił się dwa razy gorszy – ale tego na szczęście nie widzą. I widzieć nie powinni. Obraz ich jedynego syna, który zaczął przygodę z alkoholem i narkotykami może nieźle nimi wstrząsnąć. A tego by nie chciał również on. Przecież potrzebuje kieszonkowego! A ojciec rozszerzył swoją działalność o Nowy Jork i okolice, co oznacza, że zapewne mu je podwyższą. Nauczył się chociaż od rodziców dbać o swoje interesy, za co jest im wdzięczny.

To uroczy chłopczyk, który uśmiechem potrafi zdziałać wszystko. A przynajmniej tak mu się wydaje. W jego słowniku znajdują się miłe słówka jak i brzydkie przekleństwa, których często używa. Już dawno minęły czasy, kiedy był kulturalnym gentlemanem, tak jak nauczycieli go rodzice. Owszem, potrafi się zachować w towarzystwie, ale przy kolegach to dzikus, nieokrzesany osobnik co najmniej z Planety Małp. Zazwyczaj właściwie to ma dwie twarze. Jedną dla matki i ojca, a drugą dla reszty ludzkości. W końcu w głowach rodzicieli wciąż jest grzecznym Gabrysiem, który robi co mu każą. Och, jakże nieświadomi są tego, w jakim błędzie tkwią. On tylko czeka na to aż będzie mógł się wyrwać stąd, najlepiej na Alaskę, byle dalej od nich.

Szybko się irytuje i wkurza, spokoju w nim nie znajdziesz. Toż to wulkan energii, który w każdej chwili może wybuchnąć! Wszędzie go pełno. Mówi szybko, czasem bez sensu, swoje wypowiedzi zazwyczaj kończy wybuchem śmiechu. Taka cecha ludzi jadących całe dnie na trawce. Bardzo lubi płeć przeciwną, za każdą się obejrzy. Nieważne, czy aktualnie ma dziewczynę, czy nie. W końcu za patrzenie się na kogoś - nieważne, że on się na tyłkach skupia - nie karzą, prawda? Nie raz zdarzyło mu się oberwać w twarz, że aż  się biedakowi gwiazdki w oczach pojawiały. Ale przecież kobiet się nie bije, to nie odda tym samym. Odważny, a jednocześnie głupi, przez co zazwyczaj wpada w niezłe tarapaty. Nieraz musiał komuś zapłacić, żeby coś się nie wydało. Ale on się kasą nie przejmuje, dostaje jej tyle, że szczerze mu to wisi. Gorzej, jakby dolarów w jego portfelu zabrakło. Wtedy byłaby tragedia i lament. Koniec z pięknym apartamentem w drogiej dzielnicy, imprezami i tym wszystkim, co teraz jest na porządku dziennym.

Chłopaczyna jest dość wysoki, metr osiemdziesiąt cztery mierzy dokładnie. Włosy ma brązowe i przydługie, ale nie zetnie ich w życiu, bo mu się nie chce. Już woli, żeby mu grzywka w oczy właziła. Oczy ma niebieskie, ale nic z nich nie wyczytasz oprócz wiecznego rozbawienia ich właściciela. Jakby to, że jest słońce albo pada deszcz było bardzo śmieszne. Zazwyczaj się ubiera w byle co, oby czyste było, ale nie wygląda jak menel. Nie, w sumie całkiem nieźle się prezentuje, w końcu same markowe ubrania przyodziewa. A one nigdy nie są byle jakie. Worków na śmieci nie przypominają, prawda? No i problem z głowy. 

[No i jest Gabryś. mam nadzieję, że nie taki zły i zostanie dosyć dobrze przyjęty :D pozostaje mi tylko zaprosić do wątków, o.]