Ciekawe, ilu ludzi chciałoby być mną?

Matthew Foster

26 lat

Kobieciarz zwany też

Prezesem.

Historia to my.

Bronx nie jest odpowiednim miejscem dla białego nastolatka. W szczególności białego, choć inni też nie powinni mieć tu wstępu. Poza kilkoma ładnymi dzielnicami, stadionem Yankeesów i ogromnym ZOO, w Bronksie nie ma nic przyjaznego. Rządzi tu mafia, jej pieniądze i narkotyki, które rozprowadza. Chińczycy, Latynosi, Afroamerykanie – każdego dnia ścierają się ze sobą, padają nowe strzały i ofiary, przelewa się krew. Zwykły jankes niema tam prawa przetrwać, jeśli nie sprzymierzy się z którąś ze stron. A i wtedy życie go nie oszczędza. Na własnej skórze przekonał się o tym Matthew Foster.

Urodził się dwudziestego drugiego października tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego szóstego roku w jednym z Brooklyńskich szpitali, jako pierwsze i ostatnie dziecko Anastasii i Jacksona Foster. Oboje mieli wtedy po dwadzieścia trzy lata i w żadnym razie nie planowali dziecka. Ale skoro już jest, to trudno. Normalni ludzie w takim wypadku zaprzestali by imprez pełnych seksu, narkotyków i alkoholu. Normalni ludzie w takim wypadku postaraliby się o własne mieszkanie, nie żyliby na kocią łapę i nie przenosili się z jednego taniego motelu do drugiego. Normalni ludzie mieliby normalne dziecko. Oni nie byli normalni.

Nie zareagowali wtedy, nie zareagowali i gdy Matthew w wieku dwunastu lat przyłączył się do miejscowej mafii. Tak, niby młody bachor, ale do najprostszych robót się nadawał. Rozprowadzanie niewielkich ilości narkotyków, kradzieże w sklepach, kradzieże kieszonkowe… Jako dziecko był drobny i niepozorny, miał ładną twarz. Pomagało mu to stwarzać pozory. Poza tym, od zawsze był bystry i inteligentny. Umiał o siebie zadbać. W kilku słowach: był doskonałym narybkiem dla mafiosów.

Gdy miał szesnaście lat zaczął nabierać sił – psychicznych i fizycznych. Po raz pierwszy dostał broń, pozwolono mu na kradzież samochodu i udział w kilku większych akcjach rabunkowych. Wojny gangów były już dla niego codziennością, szczególnie, że zaczął w nich brać czynny udział. Sam nigdy jednak ani nie został w nich zraniony, ani nikogo nie zranił. Patrzył jednak jak po kolei, jeden za drugim, znikają jego Bracia z gangu – jedli szli do paki, inni w Zaświaty. W końcu został sam. Miał dwadzieścia lat, żadnej skończonej szkoły, zero perspektyw na przyszłość, i tylko trochę pieniędzy w portfelu.

Rozkręcił więc własny biznes.

Dziękując swoim Braciom za to, że go chronili, dowiadywał się, jak może im pomóc. Niestety, nic nie dało się dla nich zrobić. Wszyscy dostali między dziesięć a dwadzieścia lat, bez żadnych zawiasów. Kilku miało dożywocie. Stwierdził, że będzie się nimi przejmował dopiero, gdy wyjdą, ale od czasu do czasu ich odwiedzał. Przekazywali sobie informacje. Wskazywali ludzi. Pomagali w prowadzeniu sieci kasyn, która wciąż się rozrastała i podnosiła swoją renomę. Wszyscy byli dumni z Matta. Kto by zgadł, że wśród członków miejskich gangów mogą istnieć prawdziwe, braterskie więzi?

Komplikacje, ach, komplikacje… Jakby w jego życiu było ich za mało. Dwa lata po otwarciu pierwszego kasyna Foster trafił na jakąś parapetówę. Bywał na takich często, nie znając ani żadnego z gości, ani domowników. Ludzie, z którymi zazwyczaj miał do czynienia, unikali takich imprez, woleli anonimowość. On wyznawał zasadę, że pod latarnią jest najciemniej, dlatego był wszędzie, gdzie coś się działo. Albo gdzie dopiero miało się zacząć dziać, często z jego przyczyny. Hulaka jakich mało zawitał na kolejnej imprezie i …się zakochał. Zajęło mu kilka miesięcy, nim przekonał młodziutką Elizabeth Evans by wychodząc z Juliarda rzucała się prosto w jego ramiona.

Na swój sposób ją kochał, choć uświadomił to sobie dopiero, gdy ją stracił. Nie był przykładnym chłopcem, który po skończeniu pracy wracał do swojego przytulnego mieszkanka na Manhattanie. Był jednym z najmłodszych miliarderów – a przynajmniej tych, którzy sami dorobili się swojej fortuny – w Stanach Zjednoczonych, a jego wszystkie nowojorskie mieszkania były zimne i bezosobowe. W dodatku, nie wszystkie jego interesy były „czyste”. Po pewnym czasie sam stwierdził, że nie był odpowiednim facetem dla Liz. Potrzebowała czułości i miłości, których on nie mógł jej ofiarować. Słyszał, że wyjechała do Włoch. Miał nadzieję, że tam jej życie ułożyło się doskonale.

Charakter kształtuje historia.

Matthew Foster jest na swój sposób skomplikowany i na swój sposób prosty. Czasami zdawać by się mogło, że rzeczą najłatwiejszą w świecie jest określenie, kim jest, czym się zajmuje, co lubi robić a czego nie cierpi, czasami jest odwrotnie. Co wywołuje uśmiech na jego twarzy? Co może go doprowadzić do ekstazy? Czego żałuje najbardziej? Co by chciał w sobie zmienić? Dlaczego czasami dopada go chandra i nie jest w stanie normalnie funkcjonować?

Jest normalnym człowiekiem. Ma swoje problemy, smutki i radości. Łatwo się przyzwyczaja i przywiązuje, ale też nie jest dla niego trudnością przystosować się do nowej sytuacji. Mówi szybko i dużo, niczym katarynka, gdy da się ponieść emocjom. Czasami uderzy ręką w stół. Wrzaśnie, gdy nikt na niego nie patrzy ani nie może go usłyszeć. Na ogół jest jednak opanowany i chowa wszystkie emocje za maską pozornego spokoju. W środku może wrzeć i się gotować, ale nie ma siły, która wytrąciłaby go z równowagi.

Tyle się mówi złego o miejskich gangach. Że zabijają, narkotyzują, wciągają do siebie młodych i naiwnych. Gang Matta nauczył go jednak przynajmniej jednej, bardzo ważnej rzeczy. Szacunku. Szanuj kobiety. Szanuj pieniądze. Szanuj starszych ludzi. Szanuj tych, którzy mają władzę. Lizanie ludziom dup to przeżytek. „Bazuj na szacunku”, mówili, „bo w ostatecznym rozrachunku to on jest najważniejszy”.

Miły i czarujący, gdy tego chce. Bałaganiarz. Kobieciarz. Stwarzający pozory normalności iluzjonista z milionem sztuczek do zaprezentowania chętnym damom. Silny i cyniczny, z wielką rozwagą planujący każdy swój następny ruch, każdy krok. Intelektualista. Woli słowne potyczki od ulicznych bijatyk. Pan ultraniedoskonały w swojej perfekcyjności.

Ciało to tylko kokon dla myśli i emocji, kłębiących się wewnątrz.

Zielone oczy budzące niepokój w osobie, której się przyglądają, są ponoć oknami jego duszy. On w to nie wierzy, choć przyznaje, że czasami można z nich odczytać rzeczy, o których rozmówca Matta wiedzieć nie powinien. Mimo to nie ma zamiaru zasłaniać ich swoimi przydługimi, brązowymi włosami, bo po pierwsze: nie lubi, kiedy coś przesłania mu widok, a po drugie: nie cierpi ulizanych włosów. Woli mieć je w nieładzie. Ot, takie przyzwyczajenie.

Wzrostem może i nie dorównuje koszykarzom, ale do liliputów też nie należy. Drogie panie, patrząc na Fostera widzicie stuosiemdziesięciosześciocentymetrową górę pięknie wyrzeźbionych mięśni, schowaną pod skórą o lekko złotym odcieniu. Ozdobiony kilkunastoma tatuażami przeróżnej treści i znaczeń wzbudza respekt, choć obeszłoby się i bez tych ozdób.

„Wygląd”, mawia czasem Matthew, „może i nie jest najważniejszy, ale ma znaczenie. I trzeba o siebie dbać”.

Teraźniejszość jest jedynie jutrzejszą przeszłością.

Od rozstania z Liz Matt nie miał prawdziwej dziewczyny. Z resztą, przed jej spotkaniem też w jego życiu nie pojawił się nikt ważny, jednak teraz… Tak, teraz to wygląda zupełnie inaczej. Nieświadomie porównuje wszystkie kobiety do tej jednej, pozwalając im zawładnąć sobą co najwyżej na jedną noc. Jest kobieciarzem, to fakt. Omotanie sobie wokół palca którejkolwiek  z przedstawicielek płci pięknej, chodzących po tej planecie, nie byłoby dla niego żadnym problemem. Sęk w tym, że coraz mniej mu się to podoba.

Może się starzeje. Może coś przeczuwa.