Nie ma zwykłych chwil, zawsze coś się dzieje

ZOYA ROCKEFELLER

"Skorumpowany apel o wolną wolę
Nieodpowiedzialnie znękany pokaz
To zostało zasugerowane
Tak bardzo sprzeczne"

Burzliwy, czternasty maj. 18 lat. Nowa uczennica Constance Billard.

David Rockefeller był z amerykańskiej rodziny sławnego i jednego z najbogatszych osób – Johna Rockefellera, który stworzył Fundację Rockefellera. Tym jednak ojciec dziewczyny nie miał zamiaru się zajmować, więc działka dotycząca Fundacji została powierzona odpowiedzialnemu bratu – Arthurowi, który świetnie dobrał się do wszystkiego. Dave  wziął pewną sumę majątku rodzinnego i wyjechał na Wyspy Brytyjskie, gdzie to zaczął się dokształcać w piśmiennictwie, uczęszczając do jednego z Uniwersytetów. Tam także poznał młodą Dorothy, która oddawała się romansowi z maszyną do pisania, gdzie tworzyła pierwsze szkice opowiadań. Wraz z postępującymi umiejętnościami zawodowymi, postępowało także uczucie między nimi, więc po niespełna trzech latach można było ujrzeć tę parę na kobiercu ślubnym. Oczywiście nie obeszło się to bez plotek ze strony rodziny Davida, gdzie to osądzali młodą Dottie o jej chrapkę na pieniądze. Po kolejnych latach, gdy David pisał pierwsze scenariusze jakie nadsyłał wytwórcom filmowym, a Dorothy pisała drugą książkę, wszystko zdawało się iść w jak najlepszym kierunku. Na konto mężczyzny wpływało coraz więcej pieniędzy – także ze spadku jednego z wujów. Może i nie był to start od samego początku, ale też nie był on całkowicie wykorzystany przez nazwisko i majątek Rockefellerów.  

Gdy dziewczyna osiągnęła jedenasty rok życia, David dostał kilka propozycji na napisanie scenariuszy, w tym trzy już wcześniej przez niego napisane przyjęte zostały z aprobatą w jednej spółce. Jedynym warunkiem była przeprowadzka na kontynent po drugiej stronie Atlantyku. Po uzgodnieniu z małżonką i pożegnaniu – kontakt z Davidem został ograniczony do wideo rozmów, e-maili oraz rozmów telefonicznych. W końcu dziewczyna dowiedziała się od rodzicielki, że po zakończeniu kolejnego roku szkolnego, wyprowadzają się do Stanów Zjednoczonych, rodzinnego państwa ojca, by zamieszkać tam na stałe. Jak można było się spodziewać  - w żadnym wypadku nie spodobała się ta decyzja dziewczynie, ale nic nie mogła w związku z tym zrobić. Jedynie były pretensje, że nie mogła dokończyć szkoły. Miała się pożegnać z przyjaciółmi, wziąć papiery i się spakować, by powitać kolejną metropolię uznaną za jedną z najbardziej zamieszkałych na świecie. Dorothy nie miała nic przeciwko temu, gdyż i jej talent pisarski był doceniany i udawało się pisać kolejne książki, które były wydawane niemalże od razu.

Bogactwo rosło i rośnie cały czas.

Zoya dopiero co przybyła do Nowego Jorku, by zawitać na Manhattanie, aczkolwiek zanim zamieszkają we własnym apartamencie, muszą przyzwyczaić się do wysokich hotelowych standardów The New York Palace, goszcząc w nim przez długi okres czasu. 

Zoyka nie należy ani do dziewcząt, które pragną być otoczone chłopcami, ani do dziewcząt, które siedzą  pod miotłą cicho. Teraz z pewnością to drugie będzie bardziej prawdopodobne – w końcu będzie nową uczennicą, która przychodzi na ostatni rok nauki. Dobre jest to, że musi wytrzymać tylko kolejny (i ostatni) rok, nie mając sposobności oraz obowiązku zbliżyć się do innych osób. Oczywiście, że lepiej byłoby z kilkoma osobami się zaprzyjaźnić albo chociaż utrzymywać pokojowe stosunki, tylko czy dziewczyna byłaby do tego skłonna, podążając myślami na Wyspy Brytyjskie?

Więcej można wyczytać z jej oczu niż usłyszeć z ust. Bo chociaż ludzie nie robią z tego nie wiadomo jakich plotek, co nie oznacza, że dziewczyna jest cicho i ma zszyte usta na dobre. Swoje powie i doda, ale pomilczy i posłucha. Szczególnie intryg i kolejnych nowych plotek, jakie już zdążyły spowodować, że jej ucho okryte wcześniej balsamem, krwawiło niemiłosiernie z żałości. Nie ma potrzeby rozgadywania. Jedynie może trochę osądzić, choć i tak to nie jest karkołomne, prawda?

Nie jest tak bardzo podatna na obelgi, jak mogłoby się wydawać. Wysłucha, pokiwa głową, jeszcze się zgodzi i podenerwuje kogoś, a potem odejdzie, zapominając, o czym właściwie rozmawiała. Z pewnością nienawidzi głupich żartów, które tylko powodują, że dziewczyna ma ochotę zabić, zamordować. Zawsze to jakoś postara się odwlec przeciwko komuś.

Stara się trzymać wokół siebie ciężki i w miarę trwały mur, który nie padnie przed niepowołanymi osobami. Nie wszystkim ma zamiar się zwierzać, więc często podchodzi nieufnie lub z dystansem, zastanawiając się, co ludzie też od niej chcą. Bardziej pną się ku bogactwie i sławie, by być znanym, by każdy na nich zwracał uwagę. Zoya żyje w bogactwie, czego nie można ukryć, ale też jakoś nie skłania się ku temu, by podążać ścieżką złośliwości i materializmu, jaki zapanował. Nie ubiera się tak, by pokazać wszystkim o jej stanie majątkowym, choć samo nazwisko już wiele może powiedzieć. Trudno, żeby ktoś nie wiedział kim jest John D. Rockefeller, który założył Fundację. 

Dziewczyna może poszczycić się metrem i siedemdziesięcioma centymetrami swojego wzrostu i filigranową figurę. Całe ciało spowite jest jasną cerą, gdzieniegdzie mając naznaczone pojedyncze piegi. Długie, ciemnobrązowe włosy opadają z wygodą na jej delikatne ramiona i plecy; często są splecione w warkocze, niestaranne kity i koki, przy czym tysiące kosmyków opada na jej twarz. Często nadgryzione pełne wargi, zaciśnięte są w wąską linię, a wyraźne oczy spoglądają na kogoś, kto odnosi wrażenie, że są puste.

Można ją zobaczyć przemierzającą przez parki, gdzie to uprawia sobie jogging ze słuchawkami na uszach. Można ją ujrzeć w księgarniach lub bibliotekach, gdzie się zaszywa i dziwi niektóre osoby, że tam może siedzieć. Ujrzeć nie jest trudno gdzieś nocą, jak odbywa jakieś spacery lub siedzi w którymś z barów i pije. 

_______

DOP. AUT.

Jak większość - na wątki zawsze chętna. Wolałabym ustalać odgórne powiązania, choć będzie to trudne zwłaszcza, że Zoya jest całkiem nowa na Manhattanie, bo dopiero co się przeprowadziła, ale zawsze da się wyjść na pewien kompromis ;)

Preferuje wątki dłuższe, ale nie będące epopeją. Zdarza mi się omijać, więc dobijać drzwiami i oknami. :D

Kartę jeszcze poprawię, o.