Być człowiekiem oznacza mieć wątpliwości i mimo to iść dalej swoją drogą.

Anthony Andrew Wayne

Lat 25 | Ur. 27 maja 1986 roku

Właściciel klubu ‘Cherry’

HISTORIA

Nowy Jork. Miasto znane na całym świecie. Duże, głośne, żyjące własnym życiem, pełne śpieszących się wszędzie ludzi. Miasto pełne wysokich wieżowców, urządzonych w przepychu hoteli, wielkich apartamentowców, jak również sklepów, burdeli, szkół, szpitali i wielu innych miejsc, które przecież znajdują cię w co drugim mieście. Więc co takiego wyróżnia Nowy Jork od innych miast? Co takiego sprawia, że wszyscy kochają to miasto? Tony już od wielu lat zadaje sobie to pytanie. Bo choć się tutaj urodził, nigdy nie widział niczego wyjątkowego w tym mieście. Od zawsze wydawało mu się one zepsute. Nic więc dziwnego, że już od dawna garnął się do wyjechania stąd. Jednak wciąż tego nie zrobił. Dalej przechadza się ulicami Nowego Jorku. Miasta, które znienawidził. Miasta, któro pełne jest zepsutych, rozpieszczonych dzieciaków. I zapewne, gdyby żył wśród nich, gdyby był taki jak one, kochałby to miejsce. Nowy Jork był idealny dla ludzi towarzyskich, lubiących dobre imprezy i oczywiście mających pieniądze. Ale nie dla niego. Nie dla człowieka jakim był Tony, który najchętniej zaszyłby się gdzieś na wsi i zajmował się czymś pożytecznym. Jednak zacznijmy wszystko od początku…

I znowu wracamy do Nowego Jorku. Bo to właśnie tam na świat przyszedł Anthony Andrew Wayne. Syn pozornie kochającego się małżeństwa, dwóch zupełnie różnych osób, które jakimś cudem spłodziły uroczego chłopca. Był to dokładnie dwudziesty siódmy maja tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku w jednym z nowojorskich szpitali. Ojciec, sztywny i wyrachowany, acz nic nie znaczący dziennikarz oraz matka, wiecznie uśmiechnięta i ciepła pani domu, a do tego starsza o rok siostra Cornelia, wiecznie rozkapryszone dziecko. Ot, zwykła rodzina, nie wyróżniająca się niczym szczególnym spośród innych, gdzie wieczne kłótnie i sprzeczki były na porządku dziennym. Mimo wszystko, Andrew miał szczęśliwe dzieciństwo. Co z tego, że nie był bogaty? Co z tego, że jego rodzice nie byli nikim wielkim w Nowym Jorku? Najważniejsze było to, że miał kochającą rodzinę i nie mieszkał gdzieś pod mostem, prawda? Zresztą, chłopaczyna był zawsze uczony przez matkę, że należy się cieszyć nawet z małych rzeczy i tak mu pozostało.

Nie ma sensu szczegółowo opisywać jego młodzieńczych lat. Był jak większość nastolatków w jego wieku. Buntował się, chciał wszystkiego spróbować, wagarował, łaził po imprezach, gdzie zaszywał się gdzieś w kącie i popijał piwo. Mimo to, z roku na rok zdawał do następnej klasy z dość dobrymi ocenami, dzięki odziedziczonej po matce inteligencji, której i tak potencjału nigdy do końca nie wykorzystywał. Był po prostu na to zbyt leniwy. Tak leniwy, że gdy przyszło co, do czego, zamiast pójść na studia, aby po nich znaleźć pracę, ten postanowił postawić wszystko na jedną kartę i z pomocą kuzyna założył klub w centrum miasta rodem z tych wszystkich najnowszych filmów. I choć początki były trudne, z czasem mały interes zaczął się rozkręcać do tego stopnia, że teraz jest jednym z najlepszych klubów w mieście. I choć Tony mógłby się pławić w luksusie, ten zamieszkał w małym mieszkaniu nad klubem, gdzie czuje się najszczęśliwszy na świecie.

CHARAKTER

Mimo pozorów, naprawdę trudno jest opisać charakter tego mężczyzny. Nie da się poznać go w zaledwie jeden dzień. Na to trzeba byłoby poświęcić przynajmniej kilka miesięcy. Co poradzić, skryty z niego osobnik. Zazwyczaj trzymający się na uboczu, gardzący rozszalałym tłumem. Spytacie więc dlaczego też założył własny klub? Ano biedaczyna od zawsze garnął się do poznawania nowych osób, a przecie takie miejsce jest idealne, aby zawrzeć nowe znajomości. Sprzeczne to wszystko, czyż nie? Ale Tony od dawna jest pełen podobnych sprzeczności. Sam nie wie czego chce, wciąż nie wie czego pragnie, zupełnie jak baba cierpiąca wiecznie na zespół napięcia przedmiesiączkowego. A na karku ma przecież dwadzieścia pięć lat! A mimo to, dalej zachowuje się jak typowy lekkoduch. Nieodpowiedzialny, nierozważny i lekkomyślny, a do tego infantylny. Może i nie zachowuje się jak część facetów, czyli nie myśli w kółko o seksie, pieniądzach i alkoholu, aczkolwiek nie jest też poważnym i trzeźwo myślącym realistą. I choć większość mężczyzn w jego wieku chcą się już ustatkować, założyć rodzinę i dążyć do sukcesów w pracy. A on? Boi się związać z jakąkolwiek kobietą, na myśl o dzieciach dostaje drgawek, a jego praca polega na pilnowaniu papierkowej roboty w barze, co nie jest zbytnio satysfakcjonujące, choć zarabia na tym bardzo dobrze.

Dobra, dobra. Zapewne część z was myśli teraz, że Tony to jakiś gbur, którego interesuje tylko jego praca. A wcale tak nie jest. Bo panicz Wayne to mimo wszystko człek wesoły, wiecznie rozgadany i uśmiechnięty, który garnie się do pomocy innym. Tak, tak, prawdziwy z niego empata. Pocieszy, przytuli, przyniesie coś słodkiego na poprawę humoru, a jego koszula zawsze może służyć za chusteczkę do nosa. Do tego niezwykły dżentelmen. O nie, nie jest mężczyzną, który pobawi się kobietą kilka dni, aby zostawić ją jak jakąś zabawkę, która to mu się znudziła. To kobieta jest u niego na pierwszym miejscu. Przepuści ją w drzwiach, pomoże naprawić coś w domu, wniesie zakupy. Jest wobec nich delikatny i czuły, a mimo to nie ma zamiaru wiązać się z żadną na dłużej. Po prostu nie jest na to gotowy, jak sam powiada. Albo po prostu wciąż nie spotkał tej jedynej, która jakoś by go do siebie przywiązała i umiała trzymać go na wodzy. A to niestety nie jest łatwe zadanie, ot co. Aczkolwiek najtrudniejszym zadaniem jest zdobyć jego zaufanie. Bo choć taki z niego wesoły i beztroski osobnik, nie ufa każdemu napotkanemu człowiekowi. I choćbyś była najbardziej urokliwym stworzeniem na całym świecie, musisz się postarać, aby go do siebie przekonać. Musisz dać mu czas, by otworzył swoje miękkie serduszko i w pełni ci zaufał.

APARYCJA

Można rzec, typowy mężczyzna, a mimo to rzucający się w oczy niemal na kilometr i od razu przyciągający wzrok niejednej osoby. Postawny, umięśniony i wysoki na metr dziewięćdziesiąt trzy, na pewno wyróżnia się z tłumu innych ludzi, którzy go wiecznie otaczają. Brązowe kosmyki, które z samego rana zawsze sterczą mu na wszystkie strony, starannie układa na żel, co i tak nie zawsze mu wychodzi. Na świat spogląda niebieskimi jak niebo ślepiami, tajemniczymi niczym głębia oceanu i choć potrafią być zimne jak lód, zazwyczaj błąkają się w nich wesołe iskierki, dzięki którym zdaje się nie być tak poważnym facetem, na jakiego na pierwszy rzut oka wygląda. Niewątpliwie dzieje się tak przez jego kilkudniowy zarost. Chyba jako jeden z niewielu mężczyzn, nie goli się codziennie. Raz na te pięć dni w zupełności mu wystarczy. No i rzecz jasna ubiór. Nie jest żadnym pedantem, ale trzeba o siebie dbać, czyż nie? Dlatego nie ubiera się w żadne wyciągnięte dresy, ani też w garnitury. Najczęściej można go zobaczyć w zwykłych jeansach i koszuli, ewentualnie t-shircie. Nieodłączny element jego garderoby? Rzecz jasna zegarek noszony na lewej ręce, który odziedziczył od swojego dziadka.

DODATKOWO

Biegle włada dwoma językami – francuskim i hiszpańskim, częściowo zna też język rosyjski. W wolnych chwilach lubi biegać po mieście lub ćwiczyć na siłowni, choć preferuje to pierwsze, gdyż od dziecka uwielbiał świeże powietrze. Szczęśliwy pan szczeniaka rasy labrador, któremu nadał imię Rodia. Po mieście często przemieszcza się swoim mercedesem benz cls. Posiada tatuaż na żebrach, a jest to łacińska sentencja ‘Dums Spiro Spero’, która oznacza tyle co ‘Dopóki oddycham, nie tracę nadziei’. Posiada zwykłą, klasyczną gitarę, która niestety kurzy się gdzieś u niego w pokoju, gdyż wyjmuje ją raz na ruski rok. O wiele bardziej woli poczytać w zaciszu jakąś książkę, najlepiej kryminał których ma sporo w swoim salonie. Jednak bardziej od książek uwielbia filmy, które czasami wręcz nałogowo cytuje. Oczywiście posiada ich wielką kolekcję, która z dnia na dzień się powiększa. Nałogowo pali i choć próbował kilka razy ten nałóg rzucać, do tej pory mu się to niestety nie udało. Uzależniony również od porannej kawy, ciasta zwanego tiramisu, no i oczywiście Internetu.

| AFILIACJE | GALERIA | WSPOMNIENIA |

 ------------------------------------------------------------------------------------

Dobry wieczór, kłaniam się w pas i całuję rączki. Cytat w tytule Paulo Coelha. Mordki użyczył wspaniały Jamie Dornan. Na wątki jam chętna, więc się nie pytać, a zaczynać. Sama rzadko to robię, więc nawet mnie nie błagać. Ostrzegam też, że na wątki trzy-zdaniowe nie odpisuję, bo jest to poniżej mojej godności, o. Tak, dziewczyną jestem i od dawien dawna nie prowadziłam postaci męskiej, aczkolwiek mam nadzieję, że uda mi się należycie poprowadzić tego przeuroczego pana.

------------------------------------------------------------------------------------